ktosiowa

Muszę poruszyć całkiem aktualny, nurtujący mnie temat. Powracając do swojej kochanej szkoły po mało ciekawych wakacjach, dostrzegłam jakże ciekawe zjawisko. Jestem przekonana, że co druga przedstawicielka płci pięknej dostrzegła jaskrawe „upierzenie” wśród wielu osobników męskich. Co mnie zadziwia? Liczebność owych egzemplarzy. W sklepie ze sznurówkami, na przystanku, w tramwaju…Dosłownie wszędzie! Wyjaśnię tym, którzy się jeszcze nie zdążyli zorientować- mam na myśli utlenianie włosów na bardzo jasny kolor. Skoro stwierdziłam, że jest to dla mnie dziwne, wcale nie oznacza to, iż neguję coś takiego. Niemniej jednak nie chcę, aby ktoś pomyślał, że jestem mało tolerancyjna i nie potrafię zrozumieć przyczyn takiego postępowania. Oto, jakie pomysły nasunęły mi się podczas nużącej jazdy autobusem. Po pierwsze: moda. „Shakira górą!” najczęściej pojawiało się na letnich dyskotekach. Czyżby jej wspaniałe blond odrosty kogoś zainspirowały? Mam w takim razie rozumieć, że jest to nieśmiała chęć sfeminizowania się? Co się stało z męskością?! Następne, co mi przyszło do głowy: dążenie ku naturze. Wbrew feminizmowi wystąpiła prawdziwa męskość. To podświadome instynkty wpojone nam przez przodków. Za wzór biorę Pana Jaskiniowca ( Fred Flinestone). Czy potrafimy przejść obojętnie wobec jego ubranka? Nie! Czy wzór jego stroju nie przypomina nam walecznego tygrysa (uświadamiam niezorientowanych, że jest uszyty na podobieństwo skóry tygrysiej)? Tak! I tu tkwi wyjaśnienie. Doszłam do wniosku, iż jasne ubarwienie na czubku głowy ma świadczyć o waleczności danego osobnika, mądrości (?) i wspaniałości. Przecież w naturze to panowie się stroją w kolorowe piórka, a panie tylko wskazują palcem na odpowiedniego. Na tym to polega. W dzisiejszych czasach mówi się, że tak bardzo oddaliliśmy się od natury, a tu proszę bardzo…Pomyłka.

29 VI (piątek)

Jestem szczęśliwym człowiekiem. Tak mi się wydaje, albowiem nigdy nic nie wiadomo. Bieżąca sytuacja: mój ojciec przyjeżdża do Polski. Zainteresował się mną ( dostał za to kasę) po 12 latach. Ładnie, ładnie...Co prawda widziałam go w wieku 10 lat ( obietnica mojej Mamki), ale olałam go będąc bardziej zainteresowana 2 m fikusem benjaminkiem. Miał zadzwonić o 9:00, żeby potwierdzić czy będzie. Notariusz była do 14:30. Łaskawie raczył nas o tym poinformować o ok. 13:00, że ma jeszcze 60 km... Na szczęście udało się i ja dojeżdżając później poczekałam na Mamkę i ojca pod pizzerią. Oczywiście musiał zamówić piwo. Dodatkiem były leki od bólu kręgosłupa. A niech go boli! Później pojechaliśmy do Marka ( dowiedziałam się, że tak na prawdę ma na imię Andrzej :)- przyjaciela, który kiedyś się mną opiekował. A u niego...Zlekceważył mnie kompletnie! Przytoczę słowa:

- To wiesz... Powiedz jej- powiedział mojej Mamie szeptem, gdy ja stałam metr od niego

Zignorował mnie. Miał okazję coś mi przekazać. Dotrzeć do swojej "ukochanej" córeczki, której nawet marnego snickersa nie kupił! Być może wyda się to banalne, ale tak było, bo na jego nieszczęście mam wiele wspomnień z dzieciństwa i to niekoniecznie miłych. Nie bił mnie, nie molestował psychicznie ani fizycznie, ale dokładnie pamiętam "ciocie" za szklanymi drzwiami. Znałam właściwie swoich dziadków, do których mnie podrzucał. Nie darowałam mu tego. Wyraziłam swoje zdanie na ten temat, włącznie z opinią o dziadkach. Poinformowałam go po tym jak zapytał się mnie czy chcę się spotkać z dziadkami, że pamiętam co oni zrobili Mamie. I tyle. Prawie się rozpłakał i wiem, że te łzy wydostały się z jego głębi. Nie interesowało mnie co on czuje. Chciałam wyjść stamtąd jak najszybciej mając w ręku powód do dumy. Zgodę na paszport... W skrócie- nie mogłam go otrzymać bez jego zgody, dopiero gdybym osiągnęła pełnoletność to dostałabym tą przepustkę do świata.

PODSUMOWANIE:

--> po raz 1-szy w życiu wydał na mnie jakiekolwiek pieniądze- 1000€ i prezent- perfumy Sonię Rykiel ( wstrętne)

BRZYDKIE RZECZY:

Dobrze, że chociaż umiem kłamać w dobrej sprawie :) Ta nagroda a 1-sze miejsce w siakimś konkursie (ogólnopolskim!) z francuskiego to malutkie przegięcie. Tymbardziej jego główna wygrana- tygodniowy wyjazd do Paryża z opiekunem. Hehe...Ale tylko w taki sposób mogłam go "zmusić" do wystawienia tej %!@*!?^ zgody.

 27 VI (Środa)

 Pobudka...wszystko gicio. Pks o 10:26. Wszystko sprawdzone. No ładnie :( Niestety spóźniłam się- tzn. pomyliłam godziny i musiałam jechać po 12:00. Cóż...Ledwo zdążyłam dojechać do Dziabądzicy. Było mnóstwo niebezpieczeństw, ale udało mi się do niej dotrzeć. Tylko do niej, bo niestety do Olego nie. Szybko popełzłyśmy na dworzec. Największym szczęściem jakie mogło nas wtedy spotkać, był fakt iż jest 20 min. OPÓŹNIENIE! :)) Ha! Czyli dodatkowe 20 min. gorzy. Peron 3, tor 4. Hehe...Mamy czekać niby na samym początku pociągu. Zwariował. Przecież to mym musimy go odszukać, jak coś będzie nie tak to zwiewamy :) Ale..Dziabądzica:

-Patrz! No tam idzie...- i trzymała mnie kurczowo za łokieć.                                                                                               -Co się na mnie patrzycie jak na UFO ?

Nie zauważyłam go. Podszedł  kiwając się lekko (podejrzenie: brak trzeźwości). Chcąc wypróbować swoje możliwości zachwycałam się ( raczej dziwiłam się) jaki to on jest wielki. Trochę kiepski pomysł, ale przeszło. Ych! Porwał moją towarzyszkę (nie) doli w swe ramiona. Hehe...ładnie ujmując ;) Wygniótł jej kręgosłup. Potem ja- większy kaliber. Niemalże poczułam jego włosy na klacie przeciskające się przez koszulę z kołnierzykiem. Bleeee...

Pamiątkę jaką zostawił we Wrocławiu to napis przy górce Partyzantów na szyldzie La Fęte i przy przejściu podziemnym przy Galerii Centrum- *** tu był.Celowo nie podaję imienia, bo gdyby to przeglądał to od razu domyśliłby się :) Jako lokalna patriotka oburzyłam się...No, ale cóż...Udaliśmy się w kierunku "Baru", ale po drodze minęliśmy kilka autobusów. Choroba zawodowa- machanie do każdego kierowcy rączką i komentowanie stanu autobusów ( teraz napewno wiedziałby, że to on- pzdr :) Pożegnanie ciut drętwe, ale szybkie.

PODSUMOWANIE:

cechy charakterystyczne:

-czarne spodnie i wieża Eiffela przypięta do szlufki bez jednej nogi

wzrost- 186 cm   oczy- brązowe    włosy- ciemny blond    waga- ... (?)

Cechy sposobu bycia: spontaniczność, poczucie humoru, ekstrawagancja, szczerość, bezpośredniość i wielkie chęci zaczepki

Choroby- zawodowa: machanie ręką do każdego publicznego śodka lokomocji ( autobus), wtrącanie się tam gdzie nie trzeba, szukanie kanarów.

Pozostawiony ślad: ul. Piotra Skargi- La Fęte : "*** TU BYŁ"

23 VI (Niedziela)

Zapamiętam ten dzień: "Przyjedzie o 13:23. Odjazd 15:35". Całe 2 godziny i 12 minut! Właściwie żałuję, że tak krótko. Jestem przekonana, że ten czas zleci bardzo szybko jakoś tak "nie nasycę się". Niestety odnoszę wrażenie, że Dziabądzica myśli tylko o tym jak to zaplanować. Spontaniczności! Heh...albo beztroskości. Mam nadzieję, że ON będzie się dobrze z nami bawił i nie wyjedzie ze smętną miną. Także mam nadzieję, że Dziabądzica przełami swą nieśmiałość i stwierdzi, że to nie jest takie głupie.

Mając na myśli dzisiejszy dzień...Jej! Właściwie nic ciekawego się nie wydarzyło, dlatego dobrze byłoby zacząć od maleńkiej retrospekcji. Jednak chcę zauważyć, że czuję się taaaaaaaka dumna z faktu przynależności do blogowiczów ;) NO! Pora jednak zabrać się za coś co ostatnio czytam, czyli "Pierścień Mroku" cz. II, która polecam wszystkim fanom Pana Tolkiena :)